"Welcome to Orange County"

Eindelijk is het dan zover. Het moment waar ik, en niet alleen ik, ook jullie lezers, ZO lang op hebben gewacht. Ein-de-lijk die post over het vertrek! Dit is best een lange post weer omdat het een LANGE vlucht was... Ik zal jullie niet langer in spanning laten wachten en er meteen aan beginnen 😉.

24u op voorhand kon ik me dan eindelijk online inchecken in het vliegtuig om zo tijd te besparen in de luchthaven. Alles lukte vlotjes, tot we aan het vaccinatiepapierwerk kwamen. Op een of andere manier was dit 'niet duidelijk' en konden ze dit niet aanvaarden. We hebben er ons toen maar bij neer gelegd dat we de rest op de luchthaven gingen doen.

De nacht voor vertrek waren al mijn zenuwen eigenlijk helemaal weg. Ik had me er zelfs al bij neergelegd dat de vaccinatiepapieren niet in orde gingen komen en ik een weekje later moest vertrekken. Ik ging dus zorgeloos slapen. Maar goed eigenlijk, anders was ik helemaal gek geworden 😊.

Omdat mijn vlucht vertrok om 11u, en we 3 uur op voorhand in de luchthaven moesten zijn, moesten we opstaan om 5u. Nog steeds niet zenuwachtig droeg ik mijn koffers naar beneden en maakte ik me klaar voor vertrek. Mijn zus kon niet mee gaan om wege van de coronamaatregelen, dus heb ik haar even wakker gemaakt en snel dag gezegd. En omdat we bijna te laat waren voor de trein ben ik helemaal vergeten dag te zeggen aan mijn hond Fynn ☹. Bij deze: hou van je lieverd <3

Er is dus een reden waarom onze organisatie 3u op voorhand zegt. Onze trein had namelijk toch wel zeker een half uurtje vertraging...

Hoe dichter we bij de luchthaven kwamen hoe meer de zenuwen begonnen op te komen.

Eenmaal aangekomen in de luchthaven gingen deze al snel weer weg. Het vaccinatiepapierwerk zat er namelijk aan te komen... We gingen naar de balie om mijn bagage in te checken. Daar deden ze ook de COVID screening. En voor ik het wist was alles in orde en ging mijn bagage de band op richting vliegtuig. Dit was pas het moment dat ik besefte dat ik effectief ging vertrekken. Dit was pas het moment dat ik besefte waar ik aan begon. Dit was pas het moment dat ik besefte dat ik dus echt dag moest zeggen aan mijn ouders en hun voor de komende 5 maand niet meer zou zien.

Omdat dit dus bij iedereen van ons zo plots doordrong besloten we om samen nog even naar de Starbucks te gaan om tot rust te komen. Daar sprak ik ook af met Elisabeth, een meisje die met dezelfde organisatie vertrok en toevallig ook op mijn vliegtuig zat. Op die manier zouden we toch voor vlucht 1 niet helemaal alleen zijn.

Toen we wat bijgepraat hadden over van alles en nog wat besloten we dan toch stillaan maar te vertrekken en door de security te gaan. En toen kwam het moment dat ik afscheid moest nemen. Ik had het niet verwacht maar er zijn toch een paar traantjes gelaten. Na elkaar nog eens goed vastgepakt te hebben vertrokken ik en Elisabeth door de poortjes van de luchthaven.

De eerste vlucht duurde ongeveer 8 uur. Elisabeth en ik hebben het voor elkaar gekregen dat we naast elkaar zaten. Na het 1ste uur kregen we onze lunch: kip curry met rijst. Net zoals in alle andere vliegtuigen was ook het eten in dit vliegtuig niet op en top. Na nog wat praten over het geweldige avontuur dat ons te wachten staat besloten we maar te gaan slapen om zo weinig mogelijk last te hebben van het uur verschil. Toen we wakker werden was het nog maar een paar uur voor de landing, en die hebben we opgevuld met films kijken 😊.

Enkele uurtjes later kwamen we dan eindelijk aan in Chicago. Best een vlotte vlucht achter de rug. En toen kwam de challenge: we moesten ons laten inchecken bij de immigratiedienst. Na uitvogelen waar we naartoe moesten, lang aanschuiven en zenuwen onder controle krijgen kwamen we aan bij het hokje van de immigratiedienst. Elisabeth was eerst aan de beurt. Uit het niets werd ze meegenomen door de security en was ik aan de beurt. Mij namen ze niet mee en ik mocht verder gaan naar de bagage pick-up. Ik wist dus niet waar ze mee naartoe was genomen en besloot om maar door te gaan.

Na mijn bagage af te droppen op de juiste plek, nam ik de bus naar de juiste gate (zó groot was de luchthaven dus...). Nu moest ik 7 uur wachten... Hoe moest ik die nu zien op te vullen? Maar toen belde mijn hostmom plots met de vraag of ik mijn vlucht misschien wou vervroegen. Natuurlijk wou ik dat, dus gingen we naar het reschedule-loket. Maar tevergeefs, de mensen daar waren nogal grof en gehaast en werd al snel weggestuurd. Gelukkig was er al ongeveer een uurtje voorbijgegaan dus was het nog maar 6u opvullen.

Ik besloot al maar door de security te lopen zodat ik wat meer dingen had om te doen (zoals restaurantjes etc.). En toen kwam onverwachtse challenge nummer 2... Je mag dus geen grote waterflessen meenemen door security, maar eens je doorheen de security bent mag je zeg maar wel zulke flessen kopen. Ik had dus nog zo'n fles in mijn rugzak van de vorige vlucht, maar zonder dat ik het wist. Was al ontzettend moe van de reis en de onverwachtse zaken die achterelkaar volgden... De man aan de security begon dus zo wat voor iedereen in de rij te roepen tegen mij omdat ik zo 'chaotisch' was. Heb me er toen niet al te veel van aangetrokken en ben maar verder gelopen. Maar daarna heb ik toch even een serieuze breakdown gehad.

Ik besloot om terwijl al maar richting de juiste gate te lopen. Daar kwam ik Elisabeth tegen. Zij heeft me toen tot rust gebracht en vertelde me dat ze ook even een breakdown had gehad nadat ze werd meegenomen door de 'politie'. Ze stelde voor dat ik mijn ouders belde omdat zij dus haar volgende vlucht moest zien te halen. Dat heb ik dan ook maar gedaan omdat ik echt even een goede babbel nodig had. Zij zagen uiteindelijk ook dat ik erg moe was. Dus hebben we besloten om elk uur even te bellen om me bezig te houden en dat ik voor de rest maar ging slapen. Laten we zeggen dat de stoeltjes op een luchthaven echt ongelooflijk comfortabel zijn als je zo moe bent 😊.

Die 6u gingen uiteindelijk ook snel voorbij en toen was het tijd voor de 2de en laatste vlucht. Veel kan ik hier niet echt over vertellen omdat ik eigenlijk de volle 4u heb geslapen 😊. Het enige wat ik me kan herinneren is dat we echt ongeveer een half uur gewoon hebben geprobeerd op te stijgen (was iets mis met de motor).

"Ladies and gentlemen welcome to Orange County, California!"

Met deze woorden werd ik wakker 😊. Ik was zo ontzettend blij dat deze vermoeiende reis achter de rug was. Toen besefte ik pas dat ik mijn hostfamily nog moest ontmoeten. Ze stonden me op te wachten aan de bagage pick-up. Met ballonnen! Een enorm fijne familie waar ik in terecht ben gekomen! Ze wisten dat ik enorm moe was dus zijn we maar snel naar huis gereden. Onderweg zijn we nog even naar In-n-out Burgers gegaan omdat ik dus al meer dan 10u niet had gegeten... Toen we aankwamen ben ik meteen in bed gekropen.

Zoals je net las was het een erg vermoeiende reis. Ik ben wel ontzettend blij dat ik hier ben!

Het is even moeilijk geweest om alles op een goed ritme te krijgen, maar ik ben er helemaal klaar voor om geregeld te bloggen vanaf nu! So, stay tuned!

Love,

Lotte DM